Historia Parafii
Historia parafii w Maruszynie
Pierwsze zapisy o praktykach religijnych Maruszynian sięgają początków XVII wieku i są związane z Szaflarami, ponieważ te tereny przynależały do tejże parafii. Dopiero w 1910 roku mieszkańcy wioski wystąpili z wnioskiem o budowę własnej kaplicy, którą pierwotnie planowano wybudować w górnej części Maruszyny koło Mrowców. Jednak w 1918 roku na zebraniu komitetu budowy kaplicy postanowiono, że stanie ona na parcelu Marii z Kusprów Strączek i Marii Rzadkosz, czyli w miejscu obecnego kościoła. Kaplica powstała dzięki hojności mieszkańców – uzbierano kwotę 1228 koron austriackich i 75 halerzy, ale największy wkład w budowę miał Jan Bukowski. Budowę kaplicy rozpoczęto w 1928 roku, a zakończono uroczystym poświęceniem w 1934 roku. Poświęcenia dokonał proboszcz parafii Szaflary ks. Władysław Wójtowicz.
W następnych latach wyposażono kaplicę w szaty liturgiczne ufundowane przez ks. Leopolda Bukowskiego, jego matkę oraz Anielę i Franciszka Bernasów z Ameryki, a kredens do zakrystii, dzwonek przy drzwiach do zakrystii, dzwony na wieżyczkę feretrony oraz obraz Miłosierdzia Bożego zakupiono ze składek organizowanych we wsi. W 1951 roku dobudowano przedsionek z desek, później wykonano ambonę i posadzkę.
W roku 1956 na parceli Marii i Rozalii Strama rozpoczęto budowę plebanii, którą ukończono w 1958 roku. Wówczas rozpoczęto starania o sprowadzenie księdza, ponieważ dotychczas msze odprawiał tu ksiądz z Szaflar. Starania w krakowskiej kurii o sprowadzenie księdza nie zakończyły się powodzeniem, dlatego mieszkańcy Maruszyny zaczęli na własną rękę szukać księdza, który zamieszkałby w Maruszynie i prowadził prace duszpasterską. Na prośbę mieszkańców zgodził się przybyć do Maruszyny emerytowany ks. Józef Piotrak, który pracował do 1961 roku.
Po odejściu ks. Pitoraka skontaktowano się z ks. Franciszkiem Piszczórem pochodzącym ze Skrzypnego, wówczas pracującym w Kątach Wrocławskich, który po uzyskaniu urlopu od Ordynariusza Wrocławskiego podjął pracę duszpasterską w Maruszynie. Lata 60-te to okres budowy kościoła. Mimo licznych starań mieszkańcy nie uzyskali pozwolenia, dlatego prace nad rozbudową prowadzono bez zgody władz, które wstrzymywały budowę i szykanowały mieszkańców. Mimo tylu przeciwności prace nie zostały przerwane. Roboty przy rozbudowie prowadzono w czynie społecznym ze składek mieszkańców i dotacji rodaków z Ameryki. Prace główne prowadził Józef Bartoszek „SPYRKA” na podstawie szkicu inżyniera Jędryczko. Roboty ciesielskie nadzorował majster Władysław Bachleda. Główne prace przy kościele zostały ukończone pod koniec lat 60-tych. 9 czerwca 1969 roku Bp Jan Pietraszko dokonał poświęcenia kościoła. Pozostały już tylko prace związane z wykończeniem i wyposażeniem świątyni.
W latach 70-tych podjęto też starania o utworzenie parafii – w 1976 roku kuria metropolitarna w Krakowie złożyła wniosek do urzędu wojewódzkiego w Nowym Sączu o zatwierdzenie parafii Maruszyna, jednak wniosek ten został załatwiony odmownie w związku, jak uzasadniono z samowolą budowlaną. Powstał też problem wyznaczenia granic planowanej parafii, którym przeciwny był proboszcz Szaflar oraz część mieszkańców Maruszyny Dolnej, którzy chcieli pozostać w parafii Szaflary.
W 1977 roku ze względu na stan zdrowia zrezygnował z pracy ks. Franciszek Piszczór, a na jego miejsce przybył do Maruszyny ks. Władysław Król, który kontynuował starania o utworzenie parafii i uwłaszczenie terenów kościelnych. Najważniejszym przedsięwzięciem ks. Króla w zakresie budowy kościoła było malowanie wnętrza kościoła wraz z ornamentem. Pracę ks. Władysława Króla przerwała jego niespodziewana śmierć w 1981 roku. Następcą ks. Władysława Króla został ks. Józef Leśny, który rozpoczął swoją pracę od rozbudowy plebanii. Od 1983 roku pracę duszpasterską w Maruszynie przez krótki czas (6 miesięcy) sprawował ks. Mieczysław Zoń.
Następnym duszpasterzem został ks. Jan Kaleta – pierwszy proboszcz parafii, gdyż zaledwie 2 miesiące od objęcia przez niego placówki – 21 lutego 1984 roku – metropolita krakowski ks. Kardynał Franciszek Macharski wydaje dekret o utworzeniu parafii Maruszyna, a ks. Kaletę mianuje proboszczem. Ów dekret określał również granicę parafii, do której weszła cała wieś z wyłączeniem przysiółka Bałtyzory. I w ten sposób zakończył się mozolny proces utworzenia parafii pod wezwaniem Przemienienia Pańskiego w Maruszynie.
Okres ks. Jan Kalety związany jest przede wszystkim z pracą nad budową tradycji młodej parafii (procesje Bożego Ciała do czterech ołtarzy „rozrzuconych” po wsi, pielgrzymowanie uczniów klas kończących szkołę do sanktuariów Maryjnych w całej Polsce, pielgrzymki szkół do Ludźmierza, a ministrantów do Kalwarii Zebrzydowskiej) i pracą nad wyposażeniem kościoła. To głownie dzięki hojności mieszkańców udaje się upiększyć świątynie w granitowe schody, podwójne okna, marmurową posadzkę, ołtarz, ambonkę, chrzcielnice, 3 dzwony (jeden ufundowali parafianie, by uczcić rok milenijny i podziękować Ojcu Świętemu za błogosławieństwo w 1997 roku, drugi dzwon ufundowali Anna Bukowska i Franciszek Kos, a trzeci Władysław Gawron), wymalować dach świątyni, a później wymienić blachę miedzianą, wybrukować chodniki dookoła kostką, wyasfaltować parking oraz dokonać renowacji malowideł wewnątrz kościoła, pająków, tabernakulum i zakrystii.
Najważniejszym jednak wydarzeniem dla parafii był przejazd Ojca Świętego Jana Pawła II w 1997 roku przez Maruszynę. Ojciec Święty jadąc z Zakopanego do Ludźmierza w dniu 7 czerwca 1997 roku, zatrzymał się na skrzyżowaniu obok remizy i pobłogosławił zgromadzonych tam wiernych. Szczególnej łaski dostąpili znajdujący się tam księża (ks. Jan Kaleta ks. Jan Gawenda – proboszcz parafii Stryszawa Dolna i ks. Franciszek Walkosz - rodak z Maruszyny), którzy osobiście mogli przywitać Ojca Świętego i wejść na papamobile. By upamiętnić to ważne w życiu mieszkańców wioski wydarzenie, w miejscu tym stanął pomnik ufundowany przez Maruszynian.